137 κόκκινα τριαντάφυλλα

Απόμεινε μονάχα τ'όνομά της να το κοιτάζω στην οθόνη και στάθηκα κι εγώ να την παρατηρώ (μια ανάσα μακριά της)
Ήταν αυτή η φιγούρα της που μου άφηνε στο μυαλό τη λέξη "χρυσοκίτρινη"
ο ειρωνικός τρόπος που εμφανιζόταν εκεί, ανάμεσα στα αγαπημένα μου πράγματα
τα μαύρα γράμματα που την σχημάτιζαν πάνω στο λευκό καμβά μου

Σχεδόν τη ζήλεψα (μα,γρήγορα γέμισα το μυαλό μου με εικόνες και λέξεις και πληροφορίες πολλές και ήχους, ώσπου ξεχείλισε και σταμάτησα να σκέφτομαι)

Και δε με νοιάζουνε τα άλλα, μα τα κατάφερε πάλι και είναι πιο κοντά σου απ'ότι είμαι εγώ. Σε έχει εκεί,στο οπτικό της πεδίο και μπορεί να σε μισεί ή να σε θέλει πάλι. Μπορεί να σε βλέπει και να ανακατεύεται από απέχθεια ή να τραβάει το φόρεμά της και να δαγκώνει τα χείλη της για να μην σ'αγγίξει.
Και δεν σκάω κιόλας που είναι όμορφη. Όχι. Σιγά. Έχω μόνο ένα παράξενο κάψιμο στα μάτια και νιώθω ένα κύμα να με παίρνει, να με πνίγει. Κι αυτή την καταραμένη αίσθηση. Είναι μία ευλάβεια προς το πρόσωπό της και μία τάση να την καταστρέψω. Να της κόψω τα καστανόξανθα μαλλιά της και να της τα δώσω να τα φάει. Να της χαϊδεύω τα μάγουλα και να την καρφώνω με νύχια κοφτερά.

Αλλά όχι. Είπαμε. Εγώ στο ύψος μου. Δεν δίνουμε και δικαιώματα. Αγέρωχη και ανέγγιχτη.
Μόνο κάνε μου τη χάρη και ρώτα τη κάτι, γιατί νομίζω πως με πείραξε λίγο.
Πώς τολμάει να εμφανίζεται ανάμεσα στ' αγαπημένα μου πράγματα; Πώς τολμάει να σε κοιτάζει;
(8/7/13)

Ε.