Όταν ήμουνα μικρή κάπου είχα ακούσει πως τα αστέρια που κοιτάμε τα βράδια στους ουρανούς μπορεί να είναι και νεκρά και να έχει απομείνει μόνο η λάμψη τους, μια εικόνα-φάντασμα, εκεί ψηλά, που κάνει πολλάαα χρόνια να φτάσει ως εμάς και μας αφήνει με τη γοητεία της άγνοιας.
Με την απορία αν μας ξεγελάνε ή όχι.
Γι αυτό κι εγώ, θα περιμένω για καιρό -δεκάδες χρόνια αν χρειαστεί- να μάθω αν το αστέρι μου ήταν αληθινό.
Αν ήταν ειλικρίνεια αυτό που έκαιγε στο βλέμμα του εκείνη τη νύχτα. Αν ήταν η αγκαλιά του ζεσταμένη από αγάπη ή από συμβιβασμούς.
Θα περιμένω. Κυρίως από περιέργεια (και ίσως από ανάγκη)
Κι αν ήτανε αγάπη, έστω και για μια στιγμή, ικανοποιημένη θα αποσυρθώ στο μαύρο πέπλο που ανέβαλλα όλον αυτό τον καιρό, θα περάσω στην τελευταία φάση της ζωής μου. Ένα θα γίνω με τ'αστέρι μου. Ένα. Και θα παραδοθώ στις φλόγες του.
(21/7/13)
Ε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου