Πέμπτη 30 Ιουνίου 2016

Κατερίνα

Σήμερα έδινα Ψυχιατρική. Σήμερα πέρασα πολύ χρόνο στο ψυχιατρείο. Σήμερα στο ψυχιατρείο γνώρισα την Κατερίνα.

Η Κατερίνα είναι 41 ετών, με αρσενική ταυτότητα φύλου. Η Κατερίνα είναι πραγματικά συμπαθητική.

Η Κατερίνα ήθελε να είναι κορίτσι, και παρόλ' αυτά είναι στο ψυχιατρείο και έχει χάσει το μυαλό της απ' τα φάρμακα που την ποτίζεις "για να γινει καλα" επειδή ΕΣΥ ηλίθιε μισάνθρωπε την τραμπούκιζες από μικρή, την έλεγες πούστη, την έκανες να μισεί τον εαυτό της και την οδήγησες στην ψύχωση.

Η Κατερίνα έγινε ιερόδουλη, και οροθετική, επειδή ΕΣΥ ηλίθιε μικροαστέ που τη γέννησες έχεις τόσο μίσος μέσα σου που δεν μπορούσες να κοιτάξεις το παιδί σου στα μάτια και να το αγαπάς όπως είναι - έπρεπε να του φωνάζεις πως είναι αγόρι και πως αγόρι πρέπει να είναι, έπρεπε να το παρατήσεις σε ένα ίδρυμα και να αποποιηθείς κάθε ευθύνη, λες και γεννήθηκε τέρας, λες και δε φταις εσύ που η Κατερίνα έγινε ψυχωτική.

Η Κατερίνα ακούει Καιτη Γαρμπη. Η Κατερίνα κλαίει όταν μιλάει για τον εαυτό της. Ήθελε να γίνει παιδίατρος, αλλά μετά το λύκειο "αρρώστησε", και δεν τα κατάφερε. Της αρέσουν οι κρέμες και τα κοσμήματα. Τα ονομάζει "λούσα". Λέει ότι θέλει να ζήσει με μια γυναίκα, εκείνη να πλένει και να μαγειρεύει και η γυναίκα της να ξέρει να οδηγεί, να βλέπουν τηλεόραση και να περνάει η ώρα, να φαίνονται φυσιολογικοι μαζί. Γιατί η Κατερίνα πιστεύει ότι δεν είναι φυσιολογική;

Η Κατερίνα πείστηκε πως είναι άρρωστη, επειδή ΕΣΥ ηλίθιε δεν ανέχεσαι το διαφορετικό, γιατι; Επειδή είναι πιο ξεχωριστό από 'σενα; Επειδή η Κατερίνα είχε καλοσύνη μέσα της κι έπρεπε κάπως να τη βγάλεις σκάρτη; Ακέφαλε μαλάκα.

Μ.

Σάββατο 14 Μαΐου 2016

εφτά ποτήρια

Το τενεκεδενιο κουτάκι χοροπηδάει στο καλαθάκι μπροστά μου καθέτως οριζοντίως και διαγωνίως. Ειναι καποια πραγματα που δεν θα επρεπε να (ουφ). Ευτυχως που θυμαμαι πως κλειδωνουν ενα ποδηλατο. Τρεχω στην πορτα. Κυριολεκτικα τρεχω. Το ασανσερ ειναι στον 3ο, σαν να θελει να μου υπενθυμισει σε ποιον οροφο μενω. Ανοητο. Με κοιτάω στον καθρέφτη. Τζάμπα βάφτηκα και φτιάχτηκα άμα ήταν να τα σκατωσω όλα. Εγώ φταίω? Το παιχνίδι. Όχι το παιχνίδι. Οι ερωτήσεις. Ούτε οι ερωτήσεις. Αυτή. Και η ηλιθια ερώτηση της. Αν δεν ήταν αυτή τότε εκείνος θα συνέχιζε να φλερτάρει την καινούρια και εγώ απλά θα αισθανομουν άσχημα. Σενάριο δεκτό. Ενώ τώρα? Τώρα μπουμ, όλα καταστράφηκαν. Βλέπεις τι έκανες με την ανόητη ερώτηση σου? Στεναχωρησες εκεινον.

Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2015

Είσαι η πιο ήρεμη δύναμη


                                                                                                                                                                            Αγαπώ αυτή τη φωτογραφία.


                                                                                                                                    Ε.

Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2015

Loveletter to nobody

Η καρδιά μου μούδιασε επιτέλους.
Την πότισα με αλκοόλ κι εκείνη τσαλαβούτισε ικανοποιημένη στα τοξικά νερά του.


Θέλω μια απόδειξη ότι υπήρξες.
Ήρθες κι έφυγες μέσα στη μαύρη νύχτα. Θέλω μία απόδειξη οτί δεν ήσουν πλάσμα της φαντασίας μου.
Υπάρχει μόνο ένα ίχνος παραβίασης στο χώρο μου -ένα κουρέλι δίπλα στο παράθυρο-. Δεν μου αρκεί, δεν αποδεικνύει κάτι.
Θα στο ξαναζητήσω. Θέλω μια απόδειξη ότι ήσουν εσύ και ήσουν εδώ.
Ρωτάω όλο τον κόσμο για σένα. Μοιάζει λες και δεν έχω κανένα όλο νέο, κανέναν άλλο προβληματισμό. Με βλέπουν και με ρωτούν αν νιώθω καλύτερα. Πάντα γελάω και τους λέω οτί δεν με νοιάζει πια.
Ξέρεις, μου λένε πως συχνάζουμε στα ίδια μέρη. Κι όμως είναι αδύνατον. Πάντα σε ψάχνω και ποτέ δεν είσαι εκεί.
Ήταν λες και συναντηθήκαμε σε όνειρο και τώρα δεν σε αναγνωρίζω στο δρόμο, ούτε με βλέπεις εσύ, είτε διασταυρώνονται οι πορείες μας, είτε όχι.
Το βρίσκω άδικο. Έχω στο μυαλό μου μια λίστα με αγνώστους που σου μοιάζουν. Με ανθρώπους που απο μακριά θυμίζουν κάτι απο σένα (μα δεν είναι αρκετό). Με ανθρώπους που άθελα τους κάνουν την καρδιά μου να σταματήσει για λίγο.
-έχω και μια άλλη λίστα για αυτήν-

Στιγμή διαύγειας.
Δεν μου αρκεί κανένας και τίποτα πια. Είσαι πλέον τόσο μεγάλο θέμα που δεν μου αρκείς ούτε εσύ.
Δεν είσαι εσύ. Είσαι αυτό που σε έκανα όλες αυτές τις μέρες.
Εγώ, συγγνώμη.









Μετρούσα 9 μέρες πια.
Την επόμενη μέρα τον είδα. Περπατούσε βιαστικά προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Ήταν ο πιο όμορφος άνθρωπος της Place de l'Université.
                                                                                                          Ε.

Πέμπτη 27 Αυγούστου 2015

Νυχτερινό

Έτσι μόνο θέλω να 'ναι ο κόσμος. Μεθυσμένος και ερωτευμένος. Να χαίρεσαι που ζεις όταν ακούς το παραλήρημά του. Να θες να γραψεις έναν ύμνο για το κάθε πρόσωπό του.

-Της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελά.
Άστην να γελά την κομπλεξική. Νύχτα, σ'αγαπώ.

Κυριακή 28 Ιουνίου 2015

Αναμμένα κάρβουνα

(Αυτό το κείμενο δεν μπορεί να γραφτεί στο δεύτερο ενικό)

Με απέφυγε τρεις φορές. Τη δεύτερη γύρισε και φαινόταν να έψαχνε κάτι.
Το υπεραναλύω. Φωτιά στο συναίσθημα (να καεί, να μη μείνει τίποτα).
Παρακαλώ

Τότε
Στεκόταν με αυτή τη φιγούρα, τη συγκεκριμένη και μιλούσε με όλους και με όλες. Φυσούσε τον καπνό του και φλέρταρε αδιάφορα, σαν να το έκανε από πάντα με μία ελαφριά γοητεία που έχει συνηθίσει να βρίσκει θύματα. Αποσυρόμουν από τον κόσμο κάπως δειλά. Σα πληγωμένο ζώο που θαυμάζει τη δύναμη του θηρευτή του, λίγες στιγμές πριν παραδωθεί στη μοίρα του. Και καθώς βημάτιζα μακριά ήλπιζα πως θα τον ένοιαζε η απουσιά μου, πως μία ελκτική δύναμη θα τον τραβούσε προς το σημείο μου και θα έπαυε να είναι αυτή η μαγνητική φιγούρα στο κέντρο του κόσμου για να γίνει για λίγο ένας απλός, δικός μου συνομιλητής. Όχι,δεν θα ήταν αναγκαίο να μιλάμε, αυτό το σενάριο από μόνο του με τρόμαζε, δεν θα ήθελα να κινούμαι ή να λέω το οτιδήποτε, δεν θα ήθελα να εκτεθώ ούτε λίγο από φόβο μην "έπεφτα". Θα ήθελα να ήξερε ήδη τα πάντα -να είχε ψάξει για να τα μάθει- και απλά να μέναμε έτσι ακίνητοι να κοιταζόμαστε, γνωρίζοντας ο ένας τον άλλο χωρίς να τον γνωρίζουμε. Ήταν για ορισμένες κραυγαλέες στιγμές ο ιερότερος μου στόχος. Ο πιο απρόσητος. Ο τέλειος άγνωστος.

Τώρα
Τίποτα.
Γνώρισα τις φίλες του. Λες και με νοιάζουν τις κοιτάζω. Λες κι είμαι ερωτευμένη μαζί τους.
Έχω μάθει πια. Είμαι μεγάλη κοπέλα πια.
Ξέρω πως να αντιμετωπίζω "αυτές" τις καταστάσεις. Λοιπόν,τον βαφτίζω ανεπιθύμητο. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου, σε λίγα λεπτά θα νιώσω καλά.


                                                                                                      Ε.

Τρίτη 21 Απριλίου 2015

<Χωρίς τίτλο>

Συζητήσεις μες στη νύχτα
και κλασμένες βόλτες
γέλια.
Η ταχυπαλμία μου
Ο αυθορμητισμός σου
Μια αγκαλιά που αγκάλιαζε.

Πώς έφτασα εδώ;

Είσαι ο χαμένος μου αδελφός και ο κρυφός μου έρωτας.
Η πιο βαθιά θάλασσα και ο καλύτερός μου φίλος.

"Ναι καλησπέρα, θα ήθελα να κάνω μια επίσημη ανακοίνωση
<Είμαι πολύ ερωτευμένη>"

Μα τι μπορεί να κοστίζει μια πραγματικότητα
όπου θα σ' έχω κοντά μου
και μια ζωή όπου η φωνή σου δε θα μού ζεσταίνει την καρδιά μονάχα μέσα από ένα ακουστικό;
Τι μπορεί να κοστίζει μια ευκαιρία να βρεθώ στον παράδεισο.

Φοβάμαι, μήπως με μοιραστώ τόσο πολύ που, αν σε χάσω, μείνω μισή.
Μα το ξέρω πια, πως αυτό που ζω μαζί σου αξίζει πάνω από μια θυσία.


Μ.