Θυμάμαι που είχε πει, πως από τους ανθρώπους της ζωής μας, τελικά μας ανήκει μια μονάχα εκδοχή. Ένας εαυτός, ο καλός ή ο κακός, ή ο, ποιος ξέρει. Ένιωθα όμορφα που μού έβγαζε τον όμορφο εαυτό μου. Ένιωθα όμορφη από μέσα μαζί του. Ευλογημένη, πώς να σ' το πω.
Βλέπεις, είναι παράξενο που εσύ δεν έχεις ιδέα. Μιλώ και γράφω για σένα, κι εσύ δεν ξέρεις καν ότι σε σκέφτομαι. Ευτύχημα που ξέρεις πως υπάρχω, at least.
Και πάλι σ' έψαχνα στο πλήθος, αναζητούσα το βλέμμα σου, πλέον χωρίς να περιμένω τίποτα απ' αυτό, και θυμάμαι που μού είχες ζητήσει να σε βάψω κι εγώ χάρηκα, μα μετά πάλι προσποιούμουν οτι δε σε συμπαθώ.
Και πάλι χόρευα με άλλους τύπους, πάλι κάπνιζα και έπινα και μιλούσα με άλλους τύπους και τους άφηνα να με ακουμπάνε χωρίς να νιώθω τίποτα κι είχα το νου μου, μη φύγεις, μην απομακρυνθείς, μη με δεις πως σε κοιτάζω επίμονα.
Ένα βράδυ θα περάσω από δίπλα σου τυχαία, τυχαία όπως πάντα, όπως κάθε μέρα τον τελευταίο καιρό. (Παράξενο που δεν έχεις καταλάβει, τώρα που το σκέφτομαι, πώς και τόση τύχη ανάμεσά μας, αλήθεια, δε σου πέρασε απ' το μυαλό; ). Εκείνο το βράδυ λοιπόν, θα περάσω από δίπλα σου, εσύ όπως πάντα δε θα με δεις, κι εγώ θα σου ψιθυρίσω στο αυτί πως δε σου πάει το ξυρισμένο, θα γυρίσεις, θα με χαιρετήσεις με τον ίδιο πάντα τρόπο, θα κοιταξεις λίγο το έδαφος και θα μού πεις "Τι κάνεις;", κι ούτε που θα σχολιάσεις το δικό μου σχόλιο, ούτε που θα θυμάσαι πως το έκανα. Έτσι κάνεις πάντα. Κι είναι το άλλοθί μου πια, τα σχόλια, άλλοθι για να με ρωτάς τι κάνω και να με αγκαλιάζεις αποχαιρετιστήρια, όταν η αδιάφορη συζήτηση φτάνει στο τέλος.
Μ.
.JPG)
