Είσαι η πιο ήρεμη δύναμη

                                                                                                                                                                            Αγαπώ αυτή τη φωτογραφία.

                                                                                                                                    Ε.

Loveletter to nobody

Η καρδιά μου μούδιασε επιτέλους.
Την πότισα με αλκοόλ κι εκείνη τσαλαβούτισε ικανοποιημένη στα τοξικά νερά του.


Θέλω μια απόδειξη ότι υπήρξες.
Ήρθες κι έφυγες μέσα στη μαύρη νύχτα. Θέλω μία απόδειξη οτί δεν ήσουν πλάσμα της φαντασίας μου.
Υπάρχει μόνο ένα ίχνος παραβίασης στο χώρο μου -ένα κουρέλι δίπλα στο παράθυρο-. Δεν μου αρκεί, δεν αποδεικνύει κάτι.
Θα στο ξαναζητήσω. Θέλω μια απόδειξη ότι ήσουν εσύ και ήσουν εδώ.
Ρωτάω όλο τον κόσμο για σένα. Μοιάζει λες και δεν έχω κανένα όλο νέο, κανέναν άλλο προβληματισμό. Με βλέπουν και με ρωτούν αν νιώθω καλύτερα. Πάντα γελάω και τους λέω οτί δεν με νοιάζει πια.
Ξέρεις, μου λένε πως συχνάζουμε στα ίδια μέρη. Κι όμως είναι αδύνατον. Πάντα σε ψάχνω και ποτέ δεν είσαι εκεί.
Ήταν λες και συναντηθήκαμε σε όνειρο και τώρα δεν σε αναγνωρίζω στο δρόμο, ούτε με βλέπεις εσύ, είτε διασταυρώνονται οι πορείες μας, είτε όχι.
Το βρίσκω άδικο. Έχω στο μυαλό μου μια λίστα με αγνώστους που σου μοιάζουν. Με ανθρώπους που απο μακριά θυμίζουν κάτι απο σένα (μα δεν είναι αρκετό). Με ανθρώπους που άθελα τους κάνουν την καρδιά μου να σταματήσει για λίγο.
-έχω και μια άλλη λίστα για αυτήν-

Στιγμή διαύγειας.
Δεν μου αρκεί κανένας και τίποτα πια. Είσαι πλέον τόσο μεγάλο θέμα που δεν μου αρκείς ούτε εσύ.
Δεν είσαι εσύ. Είσαι αυτό που σε έκανα όλες αυτές τις μέρες.
Εγώ, συγγνώμη.









Μετρούσα 9 μέρες πια.
Την επόμενη μέρα τον είδα. Περπατούσε βιαστικά προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Ήταν ο πιο όμορφος άνθρωπος της Place de l'Université.
                                                                                                          Ε.

Νυχτερινό

Έτσι μόνο θέλω να 'ναι ο κόσμος. Μεθυσμένος και ερωτευμένος. Να χαίρεσαι που ζεις όταν ακούς το παραλήρημά του. Να θες να γραψεις έναν ύμνο για το κάθε πρόσωπό του.

-Της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελά.
Άστην να γελά την κομπλεξική. Νύχτα, σ'αγαπώ.

Αναμμένα κάρβουνα

(Αυτό το κείμενο δεν μπορεί να γραφτεί στο δεύτερο ενικό)

Με απέφυγε τρεις φορές. Τη δεύτερη γύρισε και φαινόταν να έψαχνε κάτι.
Το υπεραναλύω. Φωτιά στο συναίσθημα (να καεί, να μη μείνει τίποτα).
Παρακαλώ

Τότε
Στεκόταν με αυτή τη φιγούρα, τη συγκεκριμένη και μιλούσε με όλους και με όλες. Φυσούσε τον καπνό του και φλέρταρε αδιάφορα, σαν να το έκανε από πάντα με μία ελαφριά γοητεία που έχει συνηθίσει να βρίσκει θύματα. Αποσυρόμουν από τον κόσμο κάπως δειλά. Σα πληγωμένο ζώο που θαυμάζει τη δύναμη του θηρευτή του, λίγες στιγμές πριν παραδωθεί στη μοίρα του. Και καθώς βημάτιζα μακριά ήλπιζα πως θα τον ένοιαζε η απουσιά μου, πως μία ελκτική δύναμη θα τον τραβούσε προς το σημείο μου και θα έπαυε να είναι αυτή η μαγνητική φιγούρα στο κέντρο του κόσμου για να γίνει για λίγο ένας απλός, δικός μου συνομιλητής. Όχι,δεν θα ήταν αναγκαίο να μιλάμε, αυτό το σενάριο από μόνο του με τρόμαζε, δεν θα ήθελα να κινούμαι ή να λέω το οτιδήποτε, δεν θα ήθελα να εκτεθώ ούτε λίγο από φόβο μην "έπεφτα". Θα ήθελα να ήξερε ήδη τα πάντα -να είχε ψάξει για να τα μάθει- και απλά να μέναμε έτσι ακίνητοι να κοιταζόμαστε, γνωρίζοντας ο ένας τον άλλο χωρίς να τον γνωρίζουμε. Ήταν για ορισμένες κραυγαλέες στιγμές ο ιερότερος μου στόχος. Ο πιο απρόσητος. Ο τέλειος άγνωστος.

Τώρα
Τίποτα.
Γνώρισα τις φίλες του. Λες και με νοιάζουν τις κοιτάζω. Λες κι είμαι ερωτευμένη μαζί τους.
Έχω μάθει πια. Είμαι μεγάλη κοπέλα πια.
Ξέρω πως να αντιμετωπίζω "αυτές" τις καταστάσεις. Λοιπόν,τον βαφτίζω ανεπιθύμητο. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου, σε λίγα λεπτά θα νιώσω καλά.


                                                                                                      Ε.

<Χωρίς τίτλο>

Συζητήσεις μες στη νύχτα
και κλασμένες βόλτες
γέλια.
Η ταχυπαλμία μου
Ο αυθορμητισμός σου
Μια αγκαλιά που αγκάλιαζε.

Πώς έφτασα εδώ;

Είσαι ο χαμένος μου αδελφός και ο κρυφός μου έρωτας.
Η πιο βαθιά θάλασσα και ο καλύτερός μου φίλος.

"Ναι καλησπέρα, θα ήθελα να κάνω μια επίσημη ανακοίνωση
<Είμαι πολύ ερωτευμένη>"

Μα τι μπορεί να κοστίζει μια πραγματικότητα
όπου θα σ' έχω κοντά μου
και μια ζωή όπου η φωνή σου δε θα μού ζεσταίνει την καρδιά μονάχα μέσα από ένα ακουστικό;
Τι μπορεί να κοστίζει μια ευκαιρία να βρεθώ στον παράδεισο.

Φοβάμαι, μήπως με μοιραστώ τόσο πολύ που, αν σε χάσω, μείνω μισή.
Μα το ξέρω πια, πως αυτό που ζω μαζί σου αξίζει πάνω από μια θυσία.


Μ.

Είναι δώδεκα η ώρα, είν η ώρα των τρελών
κάπου θα σε συνανστήσω, κάπου θα σε βρω


Εγώ και το μεθυσμένο μου ποστ γελάμε εις βάρος σας
χαχαχα χαχαχα
χάνουμε τον εαυτό μας
χαχαχα χα χα
χανόμαστε


                                                                       Ε.

Κάτι

Σε είδα να κάθεσαι απλά εκεί
και ν' αναρωτιέμαι γιατί δε φεύγεις ενώ είχαμε αποχαιρετηθεί
και αποχωριστεί - τουλάχιστον προσωρινά, αυτήν την εντύπωση έχω -
κι όμως εσύ κάθισες εκεί και περίμενες
κι έκανε πολύ κρύο
κι εσύ περίμενες το τρένο να φύγει κι έκανες το τσιγάρο σου
και με κοίταζες να φεύγω
και φαινόσουν πολύ σκληρός
κι εγώ ένιωθα θλίψη
Κι ήθελα να κολλήσω τη μούρη μου στο τζάμι
κι ας έπρεπε να πατήσω πάνω σ' αυτήν την αδιάκριτη κυρία
και να φωνάξω ότι σ' αγαπάω
και το τζάμι να θολώσει από το χνώτο μου
τόσο που να μην ξεθολώσει μέχρι την αναχώρηση
και νά 'ναι αυτή η τελευταία θύμηση που θα 'χεις από μένα.
Αντ' αυτού παρέμεινα στη θέση μου.
Σού χαμογέλασα πολύ αμήχανα
ίσως και να πίστεψες ότι χαίρομαι που φεύγω.
Μα ήθελα τόσο πολύ να σού έχω πει κάτι.
κι έπειτα εγώ η δειλή
σού έστειλα ένα κλισέ σχολιάκι
ειλικρινές μεν, μα σίγουρα όχι όσα θα ήθελα να σού πω
Ούτε ένα μικρό ποσοστό, έστω.
Για άλλη μια φορά προτίμησα να είμαι ανασφαλής κι όχι ευτυχισμένη
Πάντα είχα αυτήν την τάση, δυστυχώς
Έχω μια ελπίδα ότι θα την ξεπεράσω μέσ' απ' αυτό.


Κι όταν άρχισα να κινούμαι
και να φεύγω παρά τη θέλησή μου
σε κοίταζα μέχρι την τελευταία στιγμή
και τότε ήταν που ενοχλήθηκα
από το τράβηγμα που μού προκαλούσε η φυγή αυτή στο θώρακα
λες και το τρένο με είχε παρασύρει με τη βία
ε, κι αποφάσισα να λογικευτώ
όπως κάνω κάθε φορά.

Μ.

Νιώθω πως γέρασα απότομα. Και σαν γέρος άνθρωπος, πως το 'χω αποδεχτεί.
Δεν ξερω αν είναι το σώμα μου, που δεν ανταποκρίνεται ή το μυαλό μου που κουράστηκε, μα νιώθω πως αργώ. Σέρνομαι αντί να περπατάω κι οι σφιγμοί μου ανεβοκατεβαίνουν. Θέλω ζεστασία, ύπνο, και δεν αντέχω τη "ζωή" και τους χορούς. Λειτουργώ υπο συνθήκες και αποφεύγω τις μετακινήσεις.

Μόνο που και που σκέφτομαι τα ταξίδια μου, τα πολυπόθητα ταξίδια που ήθελα να κάνω και αναβιώνουν στα μάτια μου εικόνες που μπερδεύουν την πραγματικότητα και μοιάζουν αναμνήσεις. Ερχονται μόνο σα συναίσθημα κάποιες μέρες οταν κοιτάω κάποιο λούνα παρκ ή κάποια εικόνα απ'αυτές που βγάζουν ορισμένοι πολυταξιδεμένοι.

Κοιτάζω φωτογραφίες ανθρώπων. Λέω "θα μπορούσα να είμαι αυτή, κι αυτή κι αυτή", γιατί επέλεξα εμένα; Διάλεξα να είμαι ο δειλός και συνετός της "Πανεπιστημίου" και τα χρόνια που πέρασαν μου φαίνονται βουβά. Έχω εναν θυμό πως αλλιώς μου τα υποσχέθηκαν οι γονείς μου, τα βιβλία κι οι ταινίες κι αλλιώς κατέληξα να βλέπω τη ζωή μου, μα συμβιβάζομαι όπως άλλωστε κάθε ηλικιωμένος, που κουράστηκε να διορθώνει και απογοητεύτηκε με τον καιρό. Λέω "δεν πειράζει, εγώ τα έζησα όλα εδώ μέσα" κι ύστερα σιωπώ.

Άλλωστε για να γεμίσει η ζωή σου με τη ζωή που ήθελες να έχει, θέλει προσπάθεια.
Κι αν είναι να προσπαθείς, χάνετε η μαγεία.

                                                                                          Ε.