Ανθισμένα αστέρια

ψάχνω παντού,μου φαίνεται. μα,δεν βρίσκω ποτέ τίποτα.
είναι σαν να ξέχασα το "εκεί" που ήθελα να πάω και τώρα στριφογυρίζω στο "οπουδήποτε" μπας και πέσω πάνω του τυχαία.

και περίμενα. περίμενα ώσπου πέρασε η ώρα, κι ο χρόνος που θυσίασα άρχισε να με πιέζει επίμονα στο σβέρκο, στους ώμους και στο στήθος. ήθελα να φύγω. να πάω μακριά από εκεί, να ξεφύγω από αυτούς τους ανθρώπους (όχι πως έφταιγαν, όχι. ποτέ δεν φταις που δεν είσαι αρκετός).
λοιπόν,είχα κάποια πιθανά μέρη στο μυαλό μου. ήξερα από που να ξεκινήσω και που να καταλήξω. και θα πήγαινα, μα το θεό, θα πήγαινα αν δεν ήμουν τόσο δειλή. θα ερχόμουν αν δεν ήμουν τόσο δειλή. θα ερχόμουν. κι έπειτα δεν ξέρω τι θα έκανα. απλά θα καθόμουν αμήχανα δίπλα σας. εσένα και της οποιαδήποτε άλλης παρέας. θα έπινα το ποτό μου και θα χαμογελούσα όταν θα ήταν απαραίτητο. και με κάποιο μαγίκο τρόπο, μέσα σε όλη αυτή την υποθετική υποκρισία, εγώ θα αισθανόμουν καλά.
παρ'όλα αυτά, επέλεξα να κάτσω αμίλητη εκεί που ήμασταν. με την πίεση στο κεφάλι μου πια και να κάνω ότι πιο σωστό είχε μείνει πάνω μου εκείνη τη στιγμή, σαν καλό παιδί. κι όταν με πήραν τηλέφωνο να με περιμαζέψουν απ'τους πέντε δρόμους, απλά το δέχτηκα με σκυμμένο το κεφάλι και χαμηλωμένη τη φωνή. υποτάχτηκα στην ιδέα και επέστρεψα στο άδειο κρεβάτι μου.


"Ο κόσμος ξεμακραίνει,είναι βράδυ,μη μιλάς
ωραία στιγμή μου ξένη,στάσου λίγο αν μ'αγαπάς"

(τώρα)
                                                                 
                                                                                                 Ε.

Με αγάπη

Είχε πέσει βαθιά μέσα στα σκατά και το ήξερε. Είχε αρχίσει να χειμωνιάζει, τα χέρια του είχαν ήδη αρχίσει να ξεραίνονται και αυτήν την οδό Λένορμαν που διέσχιζε μόνο χάρμα δεν την έλεγες. Ο Τ. είχε αρχίσει να ξανακαπνίζει, να σιγοτραγουδάει κάτι ξεχασμένα κλισέ τραγουδάκια και να περνάει όλο και περισσότερο χρόνο σε ελαφριές αγκαλιές. Και τον έπνιγαν αυτές, τον έπνιγαν οι γαμημένες οι αγκαλιές με αυτήν την μοναξιά που έκρυβαν κάτω από την αγωνία τους να γίνουν αρεστές, κρύβανε ζόρι και ανάγκη και αυτός δεν το 'χε, ένιωθε κρύος. Και ξενέρωτος και κάπως βαρετός. Σαν την κωλό- Λένορμαν ένοιωθε και έπρεπε να θυμηθεί να πάρει καμιά αλοιφή, τα χέρια του είχαν αρχίσει να βγάζουν πληγές από το κρύο. Και θες η μέρα που ήταν κάπως περίεργη, θες η Αθήνα που τον προκαλούσε να την δει αλλιώς, θες το μανταρίνι που μύριζε το χέρι του- κερασμένο από ένα σερβιτόρο που του το είχε φέρει μαζί με το ποτό του, ο Τ. γύρισε άρον άρον σπίτι, άνοιξε ένα παλιό φάκελο με γραπτά που είχε γράψει για την Π.Κ. από τον περασμένο Απρίλη και έκανε draganddrop το ακόλουθο:

Τι είναι αυτό που σε κάνει να θέλεις να σκίσεις το δέρμα σου και να φωνάζεις “σε θέλω ολόκληρη, όπως είσαι;”

Τι είναι αυτό που δεν μπορείς να αντέξεις να ξεστομίζεις, να φωνάζεις στον αέρα;

Τι είναι αυτό που όταν αργεί και δεν σου απαντάει, εσύ θέλεις να βαρέσεις το κεφάλι σου στον τοίχο, ξανά και ξανά;

Τι είναι αυτό που δεν αντέχεις να κοιτάξεις άλλη, που θες να το φωνάζεις πως "είσαι η ωραιότερη, είσαι η Χιονάτη ανάμεσα σε 100 μάγισσες, είσαι το πρώτο μου φιλί που είχα ξεχάσει, είσαι χέρια ανοιχτά έξω από το αμάξι που τρέχει, είσαι το τραγούδι που ακούω συνέχεια σαν μαλάκας, είσαι τα ποιήματα των ποιητών που ήθελαν απλά να γοητεύουν, είσαι εσύ και είσαι υπεροχή είσαι, ανυπέρβλητη γαμώ την τρέλα μου είσαι, και ασυνάρτητη και δύσκολη να κατανοηθείς και καλικάτζαρος είσαι και μια φωνή που πια δεν έχω να φωνάξω πως σε θέλω, σε λαχταρώ, εκ πάγλου καλλονής- μα τι ωραία που τα λέω- ομορφιά μου!

Και ήρθε και η κώλο- Λένορμαν και γέμισε μανταρινιές. Και τι ωραία που μύριζαν.

Δεν είμαι σίγουρη τώρα. Με θυμάμαι να αντιδρώ σε όλα μουδιασμένα. Σπασμωδικά κι αβέβαια, και λίγο σαν να μην είμαι εκεί. Παρατηρώ και κάνω ό,τι κάνουν αυτοί. Σαν να βλέπω ταινία, να μπήκα με το ζόρι στο πλάνο χωρίς να θέλω και να μην ξέρω πώς να φερθώ. Και χωρίς να το καταλάβω με τρώνε λίγο λίγο και παίρνουν τα κομμάτια μου και με καταλαβαίνουν όλοι και παράλληλα κανείς. Το γράφω μονάχα για να μάθεις νέα μου· έτσι, γιατί έχουμε καιρό να μιλήσουμε κανονικά. Και κανονικά λέγοντας εννοώ να σου πω τι σκέφτομαι και όχι τι κάνω. Θα σε δω από βδομάδα. Φιλιά. Μ.

Αυτή η ιστορία δεν είναι ερωτική.

Βασικά, αφήστε το. Δεν θα σας αφηγηθώ καμία ιστορία. Κρατήστε μόνο αυτό:
Καμιά φορά, μόνο όταν σκοτεινιάζει βλέπουμε.




Καλή σας μέρα.
(2/12/13)

                                                                                                               Ε.