Ανθισμένα αστέρια

ψάχνω παντού,μου φαίνεται. μα,δεν βρίσκω ποτέ τίποτα.
είναι σαν να ξέχασα το "εκεί" που ήθελα να πάω και τώρα στριφογυρίζω στο "οπουδήποτε" μπας και πέσω πάνω του τυχαία.

και περίμενα. περίμενα ώσπου πέρασε η ώρα, κι ο χρόνος που θυσίασα άρχισε να με πιέζει επίμονα στο σβέρκο, στους ώμους και στο στήθος. ήθελα να φύγω. να πάω μακριά από εκεί, να ξεφύγω από αυτούς τους ανθρώπους (όχι πως έφταιγαν, όχι. ποτέ δεν φταις που δεν είσαι αρκετός).
λοιπόν,είχα κάποια πιθανά μέρη στο μυαλό μου. ήξερα από που να ξεκινήσω και που να καταλήξω. και θα πήγαινα, μα το θεό, θα πήγαινα αν δεν ήμουν τόσο δειλή. θα ερχόμουν αν δεν ήμουν τόσο δειλή. θα ερχόμουν. κι έπειτα δεν ξέρω τι θα έκανα. απλά θα καθόμουν αμήχανα δίπλα σας. εσένα και της οποιαδήποτε άλλης παρέας. θα έπινα το ποτό μου και θα χαμογελούσα όταν θα ήταν απαραίτητο. και με κάποιο μαγίκο τρόπο, μέσα σε όλη αυτή την υποθετική υποκρισία, εγώ θα αισθανόμουν καλά.
παρ'όλα αυτά, επέλεξα να κάτσω αμίλητη εκεί που ήμασταν. με την πίεση στο κεφάλι μου πια και να κάνω ότι πιο σωστό είχε μείνει πάνω μου εκείνη τη στιγμή, σαν καλό παιδί. κι όταν με πήραν τηλέφωνο να με περιμαζέψουν απ'τους πέντε δρόμους, απλά το δέχτηκα με σκυμμένο το κεφάλι και χαμηλωμένη τη φωνή. υποτάχτηκα στην ιδέα και επέστρεψα στο άδειο κρεβάτι μου.


"Ο κόσμος ξεμακραίνει,είναι βράδυ,μη μιλάς
ωραία στιγμή μου ξένη,στάσου λίγο αν μ'αγαπάς"

(τώρα)
                                                                 
                                                                                                 Ε.