Δεν είμαι σίγουρη τώρα. Με θυμάμαι να αντιδρώ σε όλα μουδιασμένα. Σπασμωδικά κι αβέβαια, και λίγο σαν να μην είμαι εκεί. Παρατηρώ και κάνω ό,τι κάνουν αυτοί. Σαν να βλέπω ταινία, να μπήκα με το ζόρι στο πλάνο χωρίς να θέλω και να μην ξέρω πώς να φερθώ. Και χωρίς να το καταλάβω με τρώνε λίγο λίγο και παίρνουν τα κομμάτια μου και με καταλαβαίνουν όλοι και παράλληλα κανείς. Το γράφω μονάχα για να μάθεις νέα μου· έτσι, γιατί έχουμε καιρό να μιλήσουμε κανονικά. Και κανονικά λέγοντας εννοώ να σου πω τι σκέφτομαι και όχι τι κάνω. Θα σε δω από βδομάδα. Φιλιά. Μ.