Κάτι

Σε είδα να κάθεσαι απλά εκεί
και ν' αναρωτιέμαι γιατί δε φεύγεις ενώ είχαμε αποχαιρετηθεί
και αποχωριστεί - τουλάχιστον προσωρινά, αυτήν την εντύπωση έχω -
κι όμως εσύ κάθισες εκεί και περίμενες
κι έκανε πολύ κρύο
κι εσύ περίμενες το τρένο να φύγει κι έκανες το τσιγάρο σου
και με κοίταζες να φεύγω
και φαινόσουν πολύ σκληρός
κι εγώ ένιωθα θλίψη
Κι ήθελα να κολλήσω τη μούρη μου στο τζάμι
κι ας έπρεπε να πατήσω πάνω σ' αυτήν την αδιάκριτη κυρία
και να φωνάξω ότι σ' αγαπάω
και το τζάμι να θολώσει από το χνώτο μου
τόσο που να μην ξεθολώσει μέχρι την αναχώρηση
και νά 'ναι αυτή η τελευταία θύμηση που θα 'χεις από μένα.
Αντ' αυτού παρέμεινα στη θέση μου.
Σού χαμογέλασα πολύ αμήχανα
ίσως και να πίστεψες ότι χαίρομαι που φεύγω.
Μα ήθελα τόσο πολύ να σού έχω πει κάτι.
κι έπειτα εγώ η δειλή
σού έστειλα ένα κλισέ σχολιάκι
ειλικρινές μεν, μα σίγουρα όχι όσα θα ήθελα να σού πω
Ούτε ένα μικρό ποσοστό, έστω.
Για άλλη μια φορά προτίμησα να είμαι ανασφαλής κι όχι ευτυχισμένη
Πάντα είχα αυτήν την τάση, δυστυχώς
Έχω μια ελπίδα ότι θα την ξεπεράσω μέσ' απ' αυτό.


Κι όταν άρχισα να κινούμαι
και να φεύγω παρά τη θέλησή μου
σε κοίταζα μέχρι την τελευταία στιγμή
και τότε ήταν που ενοχλήθηκα
από το τράβηγμα που μού προκαλούσε η φυγή αυτή στο θώρακα
λες και το τρένο με είχε παρασύρει με τη βία
ε, κι αποφάσισα να λογικευτώ
όπως κάνω κάθε φορά.

Μ.

Νιώθω πως γέρασα απότομα. Και σαν γέρος άνθρωπος, πως το 'χω αποδεχτεί.
Δεν ξερω αν είναι το σώμα μου, που δεν ανταποκρίνεται ή το μυαλό μου που κουράστηκε, μα νιώθω πως αργώ. Σέρνομαι αντί να περπατάω κι οι σφιγμοί μου ανεβοκατεβαίνουν. Θέλω ζεστασία, ύπνο, και δεν αντέχω τη "ζωή" και τους χορούς. Λειτουργώ υπο συνθήκες και αποφεύγω τις μετακινήσεις.

Μόνο που και που σκέφτομαι τα ταξίδια μου, τα πολυπόθητα ταξίδια που ήθελα να κάνω και αναβιώνουν στα μάτια μου εικόνες που μπερδεύουν την πραγματικότητα και μοιάζουν αναμνήσεις. Ερχονται μόνο σα συναίσθημα κάποιες μέρες οταν κοιτάω κάποιο λούνα παρκ ή κάποια εικόνα απ'αυτές που βγάζουν ορισμένοι πολυταξιδεμένοι.

Κοιτάζω φωτογραφίες ανθρώπων. Λέω "θα μπορούσα να είμαι αυτή, κι αυτή κι αυτή", γιατί επέλεξα εμένα; Διάλεξα να είμαι ο δειλός και συνετός της "Πανεπιστημίου" και τα χρόνια που πέρασαν μου φαίνονται βουβά. Έχω εναν θυμό πως αλλιώς μου τα υποσχέθηκαν οι γονείς μου, τα βιβλία κι οι ταινίες κι αλλιώς κατέληξα να βλέπω τη ζωή μου, μα συμβιβάζομαι όπως άλλωστε κάθε ηλικιωμένος, που κουράστηκε να διορθώνει και απογοητεύτηκε με τον καιρό. Λέω "δεν πειράζει, εγώ τα έζησα όλα εδώ μέσα" κι ύστερα σιωπώ.

Άλλωστε για να γεμίσει η ζωή σου με τη ζωή που ήθελες να έχει, θέλει προσπάθεια.
Κι αν είναι να προσπαθείς, χάνετε η μαγεία.

                                                                                          Ε.