Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2015

Κάτι

Σε είδα να κάθεσαι απλά εκεί
και ν' αναρωτιέμαι γιατί δε φεύγεις ενώ είχαμε αποχαιρετηθεί
και αποχωριστεί - τουλάχιστον προσωρινά, αυτήν την εντύπωση έχω -
κι όμως εσύ κάθισες εκεί και περίμενες
κι έκανε πολύ κρύο
κι εσύ περίμενες το τρένο να φύγει κι έκανες το τσιγάρο σου
και με κοίταζες να φεύγω
και φαινόσουν πολύ σκληρός
κι εγώ ένιωθα θλίψη
Κι ήθελα να κολλήσω τη μούρη μου στο τζάμι
κι ας έπρεπε να πατήσω πάνω σ' αυτήν την αδιάκριτη κυρία
και να φωνάξω ότι σ' αγαπάω
και το τζάμι να θολώσει από το χνώτο μου
τόσο που να μην ξεθολώσει μέχρι την αναχώρηση
και νά 'ναι αυτή η τελευταία θύμηση που θα 'χεις από μένα.
Αντ' αυτού παρέμεινα στη θέση μου.
Σού χαμογέλασα πολύ αμήχανα
ίσως και να πίστεψες ότι χαίρομαι που φεύγω.
Μα ήθελα τόσο πολύ να σού έχω πει κάτι.
κι έπειτα εγώ η δειλή
σού έστειλα ένα κλισέ σχολιάκι
ειλικρινές μεν, μα σίγουρα όχι όσα θα ήθελα να σού πω
Ούτε ένα μικρό ποσοστό, έστω.
Για άλλη μια φορά προτίμησα να είμαι ανασφαλής κι όχι ευτυχισμένη
Πάντα είχα αυτήν την τάση, δυστυχώς
Έχω μια ελπίδα ότι θα την ξεπεράσω μέσ' απ' αυτό.


Κι όταν άρχισα να κινούμαι
και να φεύγω παρά τη θέλησή μου
σε κοίταζα μέχρι την τελευταία στιγμή
και τότε ήταν που ενοχλήθηκα
από το τράβηγμα που μού προκαλούσε η φυγή αυτή στο θώρακα
λες και το τρένο με είχε παρασύρει με τη βία
ε, κι αποφάσισα να λογικευτώ
όπως κάνω κάθε φορά.


Μ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου