Νιώθω πως γέρασα απότομα. Και σαν γέρος άνθρωπος, πως το 'χω αποδεχτεί.
Δεν ξερω αν είναι το σώμα μου, που δεν ανταποκρίνεται ή το μυαλό μου που κουράστηκε, μα νιώθω πως αργώ. Σέρνομαι αντί να περπατάω κι οι σφιγμοί μου ανεβοκατεβαίνουν. Θέλω ζεστασία, ύπνο, και δεν αντέχω τη "ζωή" και τους χορούς. Λειτουργώ υπο συνθήκες και αποφεύγω τις μετακινήσεις.

Μόνο που και που σκέφτομαι τα ταξίδια μου, τα πολυπόθητα ταξίδια που ήθελα να κάνω και αναβιώνουν στα μάτια μου εικόνες που μπερδεύουν την πραγματικότητα και μοιάζουν αναμνήσεις. Ερχονται μόνο σα συναίσθημα κάποιες μέρες οταν κοιτάω κάποιο λούνα παρκ ή κάποια εικόνα απ'αυτές που βγάζουν ορισμένοι πολυταξιδεμένοι.

Κοιτάζω φωτογραφίες ανθρώπων. Λέω "θα μπορούσα να είμαι αυτή, κι αυτή κι αυτή", γιατί επέλεξα εμένα; Διάλεξα να είμαι ο δειλός και συνετός της "Πανεπιστημίου" και τα χρόνια που πέρασαν μου φαίνονται βουβά. Έχω εναν θυμό πως αλλιώς μου τα υποσχέθηκαν οι γονείς μου, τα βιβλία κι οι ταινίες κι αλλιώς κατέληξα να βλέπω τη ζωή μου, μα συμβιβάζομαι όπως άλλωστε κάθε ηλικιωμένος, που κουράστηκε να διορθώνει και απογοητεύτηκε με τον καιρό. Λέω "δεν πειράζει, εγώ τα έζησα όλα εδώ μέσα" κι ύστερα σιωπώ.

Άλλωστε για να γεμίσει η ζωή σου με τη ζωή που ήθελες να έχει, θέλει προσπάθεια.
Κι αν είναι να προσπαθείς, χάνετε η μαγεία.

                                                                                          Ε.