Έχω στο μυαλό μου ένα ξέφωτο. Τις λαμπερές μέρες αναπνέει τη μυρωδιά των ελάτων και γελάει στο φως.
Σκέψου εκατοντάδες ορτανσίες να γυαλίζουν απ'τις δροσοσταλίδες και η βροχή να στάζει αμέτρητες μικρές ελπίδες πάνω σου.
Τις "άλλες", τις όχι και τόσο λαμπερές, στοιχειώνεται από πανσελήνους και λυκίσιους ψιθύρους. Οι λύκοι αυτοί, είναι δυνατοί και γρήγοροι και τις "άλλες" νύχτες ρίχνουν το κεφάλι πίσω με φωνές εκκωφαντικές και η ραχοκοκκαλιά τους τρέμει πριν ξεχυθούν να ξεσκίσουν τα θύματα του μυαλού μου. Βλέπεις, οι λύκοι είναι δικοί μου. Είναι τα υποσυνείδητα σκυλιά μου, οι προστάτες του ξέφωτου αυτού. Δεν θέλουν να τους ενοχλούν. Έτσι διαλέγουν τους ένοχους και λεν τα ονόματά τους με φωνές γλυκιές και πιστικές -σαν σειρήνες που ετοιμάζονται να πνίξουν τους ανίδεους ναυαγούς τους- και μόλις εκείνοι πλησιάσουν, σκίζουν το λαιμό τους με μεγάλη ευκολία.
Έχουν δόντια κοφτερά σα σπασμένα γυαλιά, σαν τις μίζερες τις σκέψεις που καρφώνουν στο μυαλό σου και νύχια μυτερά, σαν τις εμμονές, που μπαίνουν βαθιά, μες στη σάρκα σου, μέχρι να σε ξεκάνουν και μόλις καταφέρουν να τραβήξουν την ψυχή έξω από το άχρηστο κουφάρι του εχθρού τους, το καταβροχθίζουν, να μη μολύνει πια το ιερό τους.
Τότε, οι λαμπερές μέρες ξημερώνουν ξανά και τα λουλούδια πληθαίνουν στο ξέφωτο, διώχνοντας το άσχημο φεγγάρι και το αρρωστημένο φως του.
Μα, όσες μέρες κι αν περάσαν με γαλάζιους ουρανούς, όσοι μήνες με ατέλειωτες λιακάδες, όσοι αιώνες ολάκεροι με χρωματιστή ζωή, κι όσο καλά κι αν κρύβεσαι πίσω απ'αυτό εκεί το δέντρο, το ξέφωτό μου ξέρει ότι είσαι εκεί όλο αυτό τον καιρό. Ζεις μέσα του κι αυτό προσπαθεί να συνεχίσει να λάμπει.
Οι λύκοι μου κουράστηκαν. Όλο τους ξεφεύγεις.
Τρελάθηκαν. Σε κυνηγάνε πια από συνήθεια κι επίτηδες σ'αφήνουν να γλιτώνεις.
Γιατί δεν μπορούν ποτέ να σε σκοτώσουν; Είσαι ο αγαπημένος τους εχθρός.
Και θέλουν αίμα. Θέλουν αίμα. Πρόσεχε!
Φωνάζουν τ'όνομά σου πάλι.
Ε.
