"θελω να φυγω" ελεγε το δεξι ημισφαιριο, "θελω να φυγω" και το αριστερο. δεν υπηρχε τιποτα να με κραταει

αυτες οι μερες κυλουσαν πολυ αργα. κολλουσαν πανω σου σαν την υγρασια αυτης της βρωμοπολης. σερνονταν και δεν ηταν αξιοσημιωτες για κανεναν.
αυτες οι μερες ετρεχαν με τρελη ταχυτητα κι ολο επιταχυναν ως το τελος. αλλαζαν οι μερες στο ημερολογιο σαν να επαιζε ενα παιδακι με τους αριθμους και τις εικονες τους.
αυτες τις μερες τις ενιωθα σαν παγιδευμενη σε ενα απο αυτα τα ονειρα που εχουν δει ολοι. αυτα που τρεχεις και τρεχεις να προλαβεις το οτιδηποτε "κατι" και δεν προλαβαινεις. τα ποδια σου δεν προλαβαινουν. δεν ανταποκρινονται. δεν μπορουν να κινηθουν τοσο γρηγορα οσο πρεπει. ο χρονος παει τοσο αργα που παρακολουθεις τον εαυτο σου σε μια υστατη στιγμη τελειωτικης προσπαθειας να δραπετευσει. στεγνος και προκαταδικασμενος να χαθει.


(διαβαζω παλι το βιβλιο που με κανει να αισθανομαι τιποτα.)
                                                                                 
                                                                                                              Ε.