Ανά τους αιώνες, όταν το πεζοδρόμιο ήταν χορτάρι, όταν ήταν βάλτος, την εποχή των χαυλιόδοντων και των μαμούθ, την εποχή της σιωπηλής ανατολής, η τσακισμένη γυναίκα -γιατί φορούσε φούστα- με το δεξί χέρι απλωμένο και το αριστερό σφιγμένο στο πλευρό της, στεκόταν και τραγουδούσε για την αγάπη -μια αγάπη που κρατάει ένα εκατομμύριο χρόνια, και τραγουδούσε για την αγάπη που θα νικήσει, και πριν από εκατομμύρια χρόνια, ο αγαπημένος της, που ήταν νεκρός αυτούς τους αιώνες, είχε περπατήσει, τραγούδησε παθιάρικα, μαζί της τον Μάη· αλλά καθώς περνούσαν οι αιώνες, που ήταν μεγάλοι σαν ημέρες καλοκαιρινές και φλεγόμενοι, θυμόταν, σαν τα κατακόκκινα άνθη που τα λένε αστέρια, εκείνος χάθηκε· το πελώριο δρεπάνι του Χάρου είχε θερίσει εκείνους τους τρομερούς λόφους κι όταν τελικά απόθεσε το κάτασπρο, απίστευτα γέρικο κεφάλι της στη γη, που έγινε τώρα ένα κομμάτι πάγος, ικέτευσε τους θεούς ν'αφήσουν στο πλάι της ένα μπουκέτο μοβ ρείκια, εκεί στο μνήμα της που χάιδευν οι τελευταίες αχτίδες του τελευταίου ήλιου· γιατί τότε θα τελείωνε το πανηγύρι του σύμπαντος.
Η κυρία Νταλογουέι
Βιρτζίνια Γούλφ
Ε.
Η κυρία Νταλογουέι
Βιρτζίνια Γούλφ
Ε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου