Πέμπτη 31 Ιουλίου 2014

No image available

Το αιμα εχει τη γευση και τη μυρωδια της σκουριας. δεν με θυμαμαι να γλυφω ή να μυριζω σκουρια,κι ομως το αιμα εχει αυτη την ταυτοτητα. τρεχει απ'τη μυτη μου, κατεβαινει στο λαιμο μου και ειναι σαν σκουριασμενο μεταλλο. παω στοιχημα οτι ειστε ολοι ακομη εκει,στα σκαλοπατια της εκκλησιας και λογομαχειτε για τον ερωτα. βαρεθηκα με αυτο το θεμα. κουραστηκα να το συζηταω και να προσπαθω να καταλαβω. δεν υπαρχει τιποτα να καταλαβω. δεν ειναι θεμα προς κατανοηση. ετσι κι αλλιως ειμαι ξεροκεφαλη,δεν δεχομαι να συζηταω. μονο τσακωνομαι. ελεγα πως θα το λυσω αυτο με τον εαυτο μου αλλα ειναι ανωφελο. τα παραταω παντα πολυ ευκολα. το αφησα λοιπον στους πολιτισμενους κι εφυγα. ετσι κι αλλιως σε λιγες μερες δε θα με νοιαζει τιποτα. θα εχω το ηρεμηστικο μου δεμενο στο πλαι μου. δεν υπαρχουν πολλα να ζητησω περα απο εσενα. και για σενα; Τι να πω για σενα που να μην εχω ξαναπει; ολα πολυ συμβατικα και περιγραφικα. κοινοτυπα. συγκεντρωνομαι στις σταγονες που πεφτουν με ενα ελαφρο "παφ" και σχηματιζουν μικρουλια ρυακια. μια, δυο, τρεις. αραγε μιλατε ακομα; μετραω τις μερες αναμονης μου ακομα. μια, δυο. το μυαλο μου φαινεται ασυναρτητα δομημενο,οπως ολα τα μυαλα. εξαιρετικα. τεσσερις, πεντε. παει καιρος που προσπαθησα να γραψω κατω τι σκεφτομουν και τωρα φαινεται ξεκαθαρα γιατι.

                                                                                                           Ε.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου