Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2013

8 λεπτά ακόμα

Είμαι στην αίθουσα σιωπηλή.κοιτάζω τριγύρω.το τραπεζάκι μπροστά μου είναι στραβό.ότι πρέπει για να χυθεί αυτό που πίνω.δε με νοιάζουν οι εργασίες, ούτε αυτός ο βλάκας που στέκεται μπροστά στον πίνακα.είναι όλα τους ένα βάρος στην πλάτη μου.έχω τόσα να κάνω.σίγουρα, έχω τόσα να κάνω (μα μένω εκεί).αναθεματισμένος ψυχαναγκασμός!κάτι πετάει πάνω απ'τα κεφάλια μας.είμαστε κολλημένοι σαν τις σαρδέλες και η άθλια αίθουσά μας βρομάει σάρκα και ομοιομορφία.έχω αρχίσει να τους σιχαίνομαι.(δες το ενδιαφέρον που λάμπει στα μάτια τους!)δεν θα γίνουν φίλοι μου ποτέ.δεν με εκφράζουν τα πρόσωπά τους.θέλω να τους το πω, μα ο τύπος μιλάει δυνατά και δεν θα με ακούσει κανείς. κοιτάζω εκείνον.δείχνει σχεδόν ολοκληρωμένος εδώ πέρα.το βλέμμα του είναι κολλημένο στον τύπο που δεν σταματάει να μιλάει.ειλικρινά;νιώθω μόνη.μία παρουσία ειρωνική μέσα στη θάλασσα των σοβαρών.σχεδόν ασφυκτιώ.πότε θα σταματήσει να μιλάει;δεν θέλω να τον ακούω άλλο.σας παρακαλώ!πάρτε με από εδώ.η πόρτα. πρέπει να βρω μία έξοδο και γρήγορα.το κεφάλι μου έχει πάρει φωτιά.η πόρτα;πού είναι η πόρτα;νόμιζα..νόμιζα πως ήταν εκεί.από εκεί δεν μπήκα;όχι.δεν είναι εκεί.ούτε εκεί.ούτε εκεί.ούτε..πώς στο καλό μπήκα εδώ μέσα;και ο τύπος μιλάει, μιλάει, μιλάει.αν αρχίσω να ουρλιάζω θα μ'αφήσουν; πρέπει να βγω.πρέπει να βγω.ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΓΩ.

Ε.

1 σχόλιο: