Βραδινή μελαγχολία

Μουσική (και η υποψία νερού που τρέχει). Ηρεμία (και μια ελαφριά αίσθηση αγχους για ολα αυτα που αναβάλλονται για μετά).
"Πρωινή μελαγχολία" θα έλεγε;

Τη θυμάμαι να γελάει χωρίς έγνοιες στο όμορφο μυαλό της. Να πέφτει στο πλευρό του κι εκείνος να τη στηρίζει που είναι έτσι, ζαλισμένη από το ποτό και αφελής. Και να πέφτουν πάνω της τα βραδινά φώτα της μεγαλούπολης και οι θόρυβοι της μαύρης νύχτας και να την δείχνουν όλα τόσο όμορφη! Και εκείνη όλο να χάνει την ισορροπία της και να κρατιέται πάνω μας, να μας αρπάζει για να κρατηθεί όρθια. Κι εμείς όλο να τη βοηθάμε με περισσή αγάπη. Να μην την αφήνουμε μόνη της ούτε λεπτό. Να μην κινδυνέψει το κοριτσάκι μας, μην πέσει. Να έχει πάντα κάπου να πιαστεί.
Καθόταν εκεί σιωπηλή και γαλήνια και μας παρατηρούσε αθώα και κάπου κάπου όλο και κάποιο γελάκι έβγαζαν τα κόκκινα χείλη της κι έπειτα έχανε τις αισθήσεις της και σωριαζόταν. Και μονάχα ένα βλέμμα προλάβαινε να μου χαρίσει και αυτό ασυνείδητα, επειδή κάθε φορά που χρειάζεται κάποιον είμαι εκεί.

Πάντα υπέροχη και αβοήθητη. πάντα σχεδόν δική μου.
(2/3/13)

Ε.