The one who died was you

Το δέρμα της καίει, το σώμα της τρέμει και η καρδιά της χορεύει τανγκο. Λες να πεθάνει; Πέθανε κανείς από αυτό; Δεν το πιστεύει και το λατρεύει την ίδια στιγμή. Ήταν απροσδόκητο και αξιολάτρευτο, αμήχανο και όμορφο. Πώς μοιάζει να αισθάνεσαι την ανταπόκριση; Έτσι είναι. Σαν να πραγματοποιείται μια ευχή που είχες κάνει πολύ καιρό πριν. Μια ευχή που έλαμπε και ακτινοβολούσε ζωή. Μια ευχή που άρχιζε με τον καιρό να ξεθωριάζει γιατί έπαβες κάποια στιγμή να την ταϊζεις ελπίδα. Μια ευχή που αναγεννήθηκε απ'τις στάχτες της -στάχτες κι απομεινάρια που είχαν το σχήμα της απόγνωσης-. Αμφέβαλλε για όλα. Αυτό ήταν αλλαγή. Είναι μουδιασμένη από αυτήν, περπατάει με δυσκολία, ανακατεύεται. Κι όλο ο φόβος μπαίνει μες στα σωθικά της, την ταρακουνά. Μην κάνεις κάτι και την τρομάξεις, μην πεις κάτι και απογοητευτεί. Θέλει να σε αγγίξει όπως την άγγιξες, να σε χαϊδέψει όπως τη χάιδεψες, να σε φιλήσει. Γιατί να φοβάται; Άραγε είναι πολύ αργά; (για εκείνη σίγουρα) Αλλά εσύ; Αποκλείεται να την αναζητάς όπως σε θέλει αυτή. Στο υπογράφω και αν θες. Αποκλείεται, δεν μπορεί. Αυτή πνίγεται, δεν τη βλέπεις; Μα,θα προσπαθήσει κι ας πονέσει όταν τελειώσει. Ποιός το περίμενε; -Καληνύχτα-
(24/8/12)

Ξεκίνησα να βάφω τη ζωή μου στο χρώμα σου -έτσι απλά- και τώρα με κάποιο τρόπο, είσαι παντού.
(1/12/13)





Το βλέμμα σου με ρωτάει επίμονα, υπομονετικά, φλεγόμενο. Δεν ξέρω τι να πω, μη μου ζητάς καμία έγκριση. Όσα κι αν θέλω θα τα αρνηθώ -με έπιασαν οι ενοχές μου πάλι-

Μη με κοιτάς μ'αυτά τα μάτια.
Έχει πάρει φωτιά ο αέρας, καίγεται ο κόσμος όλος.

E.