Φόρος τιμής

Είναι παράξενο, αλλά νομίζω μου λείπει. Ήρθε έτσι απλά, έμεινε σαν να ανήκε για πάντα εδώ και έφυγε όταν έλειπα. Τα συναισθήματά μου γι'αυτόν μπερδεμένα. Με ενοχλούσε που προσπαθούσε να γελάσει εις βάρος μου, με ενοχλούσε που δεν ήταν σαν τους ανθρώπους που ήθελα να με πλαισιώνουν, με ενοχλούσε που δεν καταλάβαινε. Μα, τον άφηνα να εισβάλλει στη ζωή που είχα, να με ρίχνει στο πάτωμα με ικετευτικά μάτια, να μου χαϊδεύει την πλάτη, τα χέρια, τα μαλλιά. Ήταν κάτι αναπάντεχο, που ούτε περίμενες ούτε ανυπομονούσες να 'ρθει, μα όταν έφτασε σε ξάφνιασε, σε προκάλεσε. Ίσως πάλι να συνήθισα γρήγορα την παρουσία του στο χώρο και τώρα που άδειασε τρομάζω. Ήθελα τόσο πολύ μια ιδιωτικότητα, μια ελευθερία κινήσεων που υποτίμησα τη συντροφιά του και τώρα το κλουβί μου δείχνει τεράστιο για ένα άτομο.
       και μην το πάρεις πάνω σου αυτό.
(13/12/12)






"Νίκησες" του είπα ξέπνοα κι εκείνος χαμογέλασε. Χαλάρωσε τη λαβή του και με ελευθέρωσε. Έμεινα εκεί κατάχαμα δίπλα του και γύρισα το σώμα μου στο πλάι (όσο πιο μακριά του μπορούσα). Έτριψα τους καρπούς μου και τον μίσησα που με πόνεσε. "Άντεξες πολύ" πέταξε με περιπαικτικό τόνο και έκανε να μ'αγκαλιάσει. Τίναξα το σώμα μου για να μ'αφήσει. "Φύγε." Η φωνή μου έβγαινε κοφτή και κουρασμένη. Έμεινε. Άρχισε να μου αγγίζει την πλάτη και σύρθηκε πλάι μου, εκμηδενίζοντας την απόσταση που έκτιζα με τόσο κόπο. Ήθελε κάτι από μένα και το έδειχνε συνέχεια. "Αυτή τη στιγμή θέλω τόσο πολύ να σε φιλήσω" κι όλο έφερνε μαλακά μαλακά το στόχο του πιο κοντά κι όλο του έπαιζα παιχνίδια μες στο σκοτάδι και του γυρνούσα την πλάτη και χανόμουνα. "Το ξέρεις πως δε θα γίνει τίποτα, έτσι;" και τον έκαιγα με τα μάτια μου κι εκείνος γελούσε αμήχανα. "Όχι, δεν το ξέρω" και με τρόμαζε όπως με πλησίαζε και έτρεμα. "Ούτε λίγο;" Μα πώς θα μπορούσα; "Ούτε λίγο." Ούτε τίποτα, ούτε ποτέ.
Έτσι για να μάθεις πως όταν βάζω κάτι στόχο, γίνεται. Που είμαι πεισματάρα και περήφανη, όπως λες. Που δεν έχεις καμία ελπίδα να τα καταφέρεις μ'εμένα, για να μη λες.

Ε.