Ανώνυμος παραλήπτης

Πάρε από πάνω μου αυτή την ακινησία που μου κολλάει σαν αρρώστια και πέτα τη μακριά -μόνο εσύ μπορείς-. Πες μου πως όλα θα είναι διαφορετικά από αύριο. Οι αράχνες φτιάχνουν ιστούς αμφιβολίας πάλι στο κεφάλι μου κι όσο μένω σε αυτή τη κατάσταση πληθαίνουν. Πάρε το μακριά. Πάρ'το είπα! σε παρακαλώ. Τώρα. Γρήγορα, τώρα. Δεν ξέρω αν προλαβαίνεις. Κάν'το πριν πεθάνει ότι νόμιζα πως αγαπώ. Μπαίνεις στο μυαλό μου σαν εμμονή και φτιάχνεις το σπίτι σου σε κάθε διάδρομο -κάνε με να σε μισώ, ίσως τότε να νοιώσω καλύτερα- Η ζωή μου δεν έχει νόημα πάλι. Ότι είχα κλείσει μέσα μου, μου το 'φαγαν οι δρόμοι, το κατάπιαν τα στενά αυτής της πόλης. Ζω στα χαρτιά που μου θυμίζουν πως ήμουν, ζω σε κάτι στιγμές κλεισμένη και έπειτα τις καταστρέφω όσο τις επαναφέρω στην επιφάνεια. Ζω εκεί -δίπλα στη θάλασσα- σ'εκείνο το βράδυ που δεν έμεινα. Σ'αυτό το πάτωμα που καθόμασταν βρίσκομαι ακόμα, ψάξε με. Μες στα υπόγεια και σκοτεινά μέρη που με πήγαινες. Δίπλα σε φίλους, σε τραγούδια και γνωστούς. Μέσα στις λέξεις που δεν είπες. Μακριά απ'τη γαλάζια μοναξιά κι απ'την ομίχλη του δωματίου αυτού. Ασφυκτιώ από τις σκέψεις και τα δάκρυα που κράτησα, βοήθα με. Εσύ ότι ένοιωθες το μούδιαζες στο ποτό, κι εγώ αυτό να κάνω; Δώσε μου μια απάντηση,αν μπορείς. Μόνο να θρυμματίζομαι ξέρω. Δε θέλω να με πιέζουν, δε μπορώ να ανταποκρίνομαι σε ότι θέλουν κι απλά ραγίζω. Μόνο αυτό ξέρω να κάνω καλά, να ραγίζω. Εσύ δεν ήσουν που έλεγες ότι μ'αγαπάς; Εδώ πεθαίνω και γεννιέμαι άλλος άνθρωπος. Θα αγαπάς και ότι γίνομαι; Έχω γεμίσει το έξω μου με εκτονωμένη ενέργεια που έχω μέσα μου, πρέπει να ρίξω νερό στο πρόσωπό μου τώρα, καταλαβαίνεις. Σε αφήνω.

Θα έλεγα "δική σου", μα έμαθα να μην είμαι κανενός
Ε.