Δεν μου αρέσει να τη βλέπω να φεύγει. Νοιώθω κάτι μέσα μου να σπάει. Όχι ότι θέλω να ακούγομαι ποιητής, όχι. Ποτέ μου δεν το επιδίωξα. Απλώς, είναι που αισθάνομαι άβολα να γυρίζω το κεφάλι, ενώ περπατά προς την αντίθετη μεριά, σαν να εγκρίνω την απόσταση μεταξύ μας που μεγαλώνει. Γι'αυτό, μόνο στρέφω το κεφάλι μου μακριά απ'τα μάτια της, ψιθυρίζω κάτι τελευταίο, πατάω πετάλι και χαράζω τη δική μου πορεία. (Παγωμένος κοντά της, παγωμένος μακριά)
Έχω μάθει να μισώ να μην την έχω -αφού με τόσο κόπο την απέκτησα- να αγαπάω την ανάσα της στο λαιμό μου και το άγγιγμά της στο μπράτσο μου. Είναι μια μικρή τρέλα στη ζωή μου, μια κοφτή αναπνοή. Με γεμίζει και με σφύζει. Με μαζεύει και με απλώνει σαν κάτι μαλακό κάτω από τη σκιά του φιλιού της. Αφήνομαι.
Και με πάει μακριά. Με παίρνει στον κόσμο της τον παράξενο και μαγικό.
Και την αγαπάω. Γιατί είναι η καρδιά μου. Ανισόρροπη και αβέβαιη, μα γοητευτική.
Γιατί είναι όμορφη και μικρή. Γιατί χωράει τέλεια στην αγκαλιά μου.
(1/6/13)
Ε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου