Έχω για σπίτι μου τους πέντε ανέμους και με φυσάνε στα μαλλιά.
Τους έχω κάνει φίλους μου καλούς και με πετάνε μια εδώ και μια εκεί και κανένα μέρος δεν προλαβαίνω να συνηθίσω. Οι άνθρωποι δεν μετράνε πια για μένα κι όπου κι αν λάχει και βρεθώ, με νέους ανθρώπους γελάω και κλαίω.
Έχω δεθεί με τους ανέμους και έτσι αυτοί είναι το σπίτι μου και το καταφύγιό μου και τίποτα δεν φοβάμαι πια.
Κι αν με ακούσετε να παραπονιέμαι που πουθενά δεν αισθάνομαι πλήρης και πουθενά δεν νιώθω πως ανήκω, είναι που οι άνεμοί μου παίρνουν καινούριες αύρες και παλιά χρώματα και με μπερδεύουν λίγο.
Και κουβαλάνε αρώματα ανθρώπων και κόσμων που έχω αφήσει πίσω και δεν περίμενα να βρω μπροστά μου κάτι βράδια σαν αυτά.
(Πρέπει να μάθω μέσα μου να το έχω το σπίτι μου, να μην αφήνω την καρδιά μου να αποφασίζει που θέλει να μείνει, αλλά με το ζόρι να της ανοίξω μια πόρτα και να ζήσω μέσα της.
Γιατί κάποτε βασιζόμουν στους ανθρώπους και έτσι κατάντησα άστεγη. Γιατί κάποτε είχα σπίτι. Σίγουρα. Κάποτε είχα.)
Πουθενά δεν είναι σπίτι, μ'ακούς;
Πουθενά δεν είναι σπίτι. Όχι πια.
(12/5/13)
Ε.
Αν κάτι έχω μάθει, είναι πως ο άνθρωπος είναι αποδημητικό είδος. Το σπίτι του δε θα είναι ποτέ σταθερό, μα δε θα είναι και ποτέ ανύπαρκτο. Το μόνο που χρειάζεται είναι να ζητήσει καταφύγιο, ακόμα κι απ' αυτούς που νομίζει ότι θα του αρνηθούν. Και τότε βγαίνει -ευτυχώς- λάθος.
ΑπάντησηΔιαγραφήDream for a while of the things that make you smile. -Dio