Κυριακή 5 Μαΐου 2013

Αρκετά. Θέλω να επιστρέψω τώρα.

"..γιατί οι άνθρωποι συνεχίζουν να αυτοκαταστρέφονται, φίλε μου"



Έτσι, πήρα τα πονεμένα μου πόδια μακριά από εκεί. Τα πήρα κι έφυγα, σου λέω!
 Έριξα μόνο ένα τελευταίο βλέμμα στο τρίτο άτομο που με είχε απογοητεύσει εκείνο το βράδυ. Στο τρίτο και τελευταίο, υποσχέθηκα στον εαυτό μου.
Διέσχισα το δρόμο και σταμάτησα μπροστά στην εκκλησία.
Τι θα γίνει αν με χάσουν τώρα; Αν μπω στα σκοτάδια; Αν γίνω ένα μ'αυτά και με πάρουν οι σκιές;
Τι θα γίνει αν, αφού με χάσουν αυτοί, με βρουν άλλοι; Τι θα γίνει αν κάποιος μου κάνει κακό; Θα έχουν τύψεις μετά;

Περνάω τους δρόμους χωρίς να κοιτάζω. Χωρίς ν'ακούω. Πλησιάζουν αυτοκίνητα;
(Δεν θα είστε εκεί για να με προστατέψετε. Μόνο αργότερα θα δείτε τα απομεινάρια μου σερβιρισμένα στο κρύο τσιμέντο.)
Και σας μισώ. Σας μισώ όλους που με απογοητεύετε. Που σας φουσκώνω μες στο μυαλό μου και ξεφουσκώνετε μόνοι σας. Που δεν με αφήνετε να πλησιάσω με τη βελόνα μου και να τρυπήσω το λαστιχένιο σας κορμί. Σας μισώ που δεν μ'αφήνετε να σας σκάσω και μόνο να σκάτε μόνοι σας ξέρετε. Απαίσιοι!
Κι εγώ τις υποσχέσεις -απειλές- μου τις κρατάω. Δε θα σας ξαναφήσω να μ'αγγίξετε μετά απ'αυτό. Δεν θα με ξαναγγίξετε με τις μίζερες ζωές σας. Εγώ θα κρατηθώ απ'τους ανθρώπους που θέλουν να με εκπλήσσουν. Που θέλουν να τους σκάσω εγώ (τη φούσκα της ύπαρξης τους). Και έτσι θα δείτε.
Και έχω ήδη πολλούς από δαύτους,ρε! Είτε θέλετε να το δεχτείτε, είτε όχι.
Έχω πάρα πολλούς και δεν φοβάμαι να σας χάσω εσάς. Σιγά! Και τι θα μου στοιχίσετε; Έχω τόσους πολλούς.

(Το μόνο περίεργο είναι αυτό το συναίσθημα. Ξέρεις, αυτό που ψάχνεις τον πρώτο άνθρωπο που θα ήταν εκεί για σένα και δεν σου έρχεται κανείς.)
(5/6/13)

                                                                                       Ε.

1 σχόλιο: