Ήθελα μόνο να τον αγκαλιάσω και να του πω πως όλα θα πάνε καλά, μα δεν το πίστευα αρκετά. Ίσως ούτε τόσο λίγο.
Κι έτσι δεν έκανα καμία κίνηση προς το μέρος του, κι απλά έσβησα το φως, να βυθιστούμε στην ηρεμία που έπλεκε γύρω μας το σκοτάδι. Και μόνο οι επιβλητικοί καθρέφτες του δωματίου μάς είχαν απομείνει να μας κοιτούν βουβοί κι ανέκφραστοι σαν τα πρόσωπα που αντανακλούσαν. Κι ήθελα να του πω πως τον αγαπάω τόσο πολύ, μα μιλούσε καλύτερα η σιωπή και κραύγαζαν μαβιές "συγγνώμες" τα βλέμματα.
Κι έτσι απόμεινα να αναρωτιέμαι που θα έβρισκα πιο πολύτιμο πλάσμα να αξίζει κάθε θυσία που αμφιταλαντευόμουν να κάνω.
(24/3/13)
Ε.
Σας αγαπώ.
ΑπάντησηΔιαγραφή