Ο δρόμος μας

Τα δέντρα ήταν χρυσά και καταπράσινα απ'ότι θυμάμαι. Και τα σύννεφα άσπρα κι ασημένια.
Ή και να μην υπήρχαν και ο ουρανός να ήταν όλος μπλε, δηλαδή. Δεν είμαι σίγουρη.
Φταίει που έκλαιγα πολύ όταν πέρασα απ'το "δρόμο μας" και με εμπόδιζαν να δω καθαρά.

Αυτά τα δάκρυα... έτρεχαν και φούντωναν και πλημμύριζα. Δεν μπορούσα να δω καλά κι ήταν όλα λίγο πιο αστραφτερά και γυάλινα, λίγο διαφορετικά απ'όταν περπατήσαμε μαζί. Ήταν χρωματιστά και όμορφα και λίγο ανοιξιάτικα, μα και πάλι τα ίδια.
Μέσα μόνο ήμουν διαφορετική. Ίσως πιο λυπημένη και κουρασμένη.

Ίσως απλά να ελπίζω πολλά. Και μέσα σ'αυτά να είναι να σε δω.
...ή ίσως και όχι.
Έχω χάσει το λογαριασμό τελευταία..
(7/5/12)

                                                                                                             Ε.