Τον τρόπο που αγγιζόμαστε και το παιχνιδιάρικο σου βλέμμα.
Το ότι αγαπάω τα σημάδια στο λαιμό μου, γιατί τα έκανες εσύ.
Το δωμάτιό σου και τους γαλάζιους τοίχους.
Τον τρόπο που βλέπεις το σπίτι σου μοβ και επιμένεις, όσο κι αν σε κοροϊδεύω πως δεν είναι.
Τα βρεγμένα μας βήματα και τις ομπρέλες μας που συγκρούονται κάθε φορά που σκύβουμε ο ένας στην πλευρά του άλλου για ένα ακόμα φιλί.
Το πως μπερδεύονται τα σκεπάσματα και επιμένεις να τα φτιάχνεις για να μην αδικείται κανένας μας και κρυώνει. Τον τρόπο με τον οποίο αυτό που έχουμε προχωράει και ξεφεύγει κι ότι όρια κι αν έχω βάλει, τα ξεχνάω.
Τον τρόπο που δεν μπορώ να βγάλω το πρόσωπο σου απ'το μυαλό μου.
Το ότι σ'αγαπάω και σου το λέω και μου το λες.
Το ότι -καθώς φαίνεται- μέσα σ'όλο αυτό, μπορούμε να βρούμε τρόπο.
(22/12/12)
Ε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου