Έπρεπε να ήσουν εκεί για να με δεις. Πως τους παράτησα όλους και έτρεξα στην αγκαλιά του. Πως δε λογάριασα ούτε τόπο, ούτε χρόνο, ούτε ανθρώπους σαν αναγνώρισα αυτή τη φιγούρα -που τόσο λάτρευα-. Πως με έκαιγαν τα μάτια μου όταν συναντιόταν το βλέμμα μας. Πως αισθανόμουν ευτυχία όταν με άγγιζε, όταν με φιλούσε. Πως ήμουν πλήρης έτσι που στεκόμουν πλάι του, έτσι που γύριζα το κεφάλι μου ν'ακουμπά στον ώμο του, έτσι που έτρεχαν τα δάχτυλά του από τις γάμπες μου κι ανέβαιναν ψηλά ως το λαιμό. Πως ανυπομονούσα κάθε φορά να με κοιτάξει (και να του χαμογελάσω) πριν πάρει το βλέμμα μακριά. Πως προσπαθούσα να του τραβάω την προσοχή με τα πάντα και να τον αιχμαλωτίζω στις κινήσεις μου.
Έπρεπε να ήσουν εκεί για να το πίστευες πως δεν θα αντέξω μακριά του. Πως θα ζω μια ζωή σε χρόνο παρελθοντικό αν φύγει από μένα. Πως το 'χω χάσει το παιχνίδι από καιρό και πια δεν γίνεται να το κερδίσω. Πως με έχει στο χέρι και μπορεί να με κινεί όπως θέλει -σαν τη μαριονέτα του-.
Πως θα τον αγαπάω για όσο αντέξω και λίγο παραπάνω.
Έπρεπε να ήσουν εκεί για να το δεις.
Έπρεπε.
Και μόνο τότε θα καταλάβαινες.
(29/12/12)
Ε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου