Ήταν αυτό το κορίτσι, βλέπεις. Και μετά δεν ήταν πια. Δεν ήταν το ίδιο. Όχι πια.
Ήταν δύο λεπτά, ξέρεις. Δύο λεπτά. Και της άλλαξαν τη ζωή.
Κι όταν επέστρεψε είχε κενό στο βλέμμα. Την έβλεπα να κατεβαίνει τα σκαλοπάτια προς το μέρος μου. Ήταν αλλού.
"Συνέβει κάτι;" της ψιθύρισα. Κούνησε το κεφάλι αρνητικά. Την έβλεπα να κοκκινίζει,όμως. Να αρχίζει να βουρκώνει. "Μάλλον πρέπει να..." Δεν ήμουν καλός σ'αυτά. Ήθελα να της πω να πάει κάπου να ηρεμήσει, αλλά δεν πρόλαβα κι άρχισε να τρέχει πάλι μακριά μου.
Κι όλα γίνονταν γρήγορα. Τα βήματά της στα σκαλιά, οι φωνές των άλλων, οι σκέψεις μου για το τι μπορεί να της είχε συμβεί ξαφνικά. Και ψίθυροι.
"Τι έγινε;" τίποτα, συνεχίστε.
"Ποιός είναι; Ποιός σε πείραξε;" κανένας. μη σας νοιάζει.
Ναι, λες και δεν μπορούσαν να τη δουν κρυμμένη πίσω από τα καθίσματα να κλαίει. Λες και δεν μπορούσαν ν'ακούσουν τους λυγμούς της. Λες και δεν έβλεπαν πως προσπαθούσε να παίξει τη θαρραλέα, ενώ δεν ήταν. Λες και δεν άκουγαν την παραίτηση στη φωνή της. Λες και δεν έβλεπαν τα δάκρυα στα μάτια της, ενώ χαμογελούσε στο κοινό της.
Και η λατρεία να απλώνεται στα πρόσωπά τους ξαφνικά. Και αγκαλιές και παρηγορητικά λόγια απ'όλο το θίασο των υποκριτών. Φιλιά και γλύκες.
"Αυτά τα ματάκια δεν είναι γεννημένα να κλαίνε. Είναι φτιαγμένα για μεγάλα πράγματα." Κι εκείνη μόνο να κλαίει περισσότερο να μπορεί κι όλο το μπουλούκι να πέφτει πάνω της και να της δίνει παραπάνω αγάπη απ'ότι μπορούσε να αντέξει. Παραπάνω απ'ότι είχε συνηθίσει να δέχεται. Και να σκάει. Και να βάζει τις φωνές. "Αφήστε με! Σας ικετεύω." και να κλαίει κι άλλο. Κι εκείνοι να συνεχίζουν να τη σφίγγουν και να τη σφίγγουν. Και να προσπαθούν να χωρέσουν μέσα της και να γεμίσουν το κενό που ξεχυνόταν απ'τα μάτια της. Και να πέφτει στα πατώματα και να χτυπιέται και να φωνάζει "Είμαι καλά. Θα είμαι καλά." και να της λένε "Άσε μας να σε κάνουμε καλύτερα" και να πέφτουν όλοι μαζί πάνω της και να την πλακώνουν. Και η ώρα να μην περνά. Να είναι κολλημένοι οι δείκτες του ρολογιού, εκεί, σταθερά, στις 9.30, τότε που καταστράφηκε το κορίτσι. Κι εγώ κολλημένος στη θέση μου, να τους παρακολουθώ να την πνίγουν και εκείνη να έχει πάψει πια να αντιστέκεται. Να την αδειάζουν για να μπουν αυτοί, και να τη ρουφάνε. Να τη ρουφάνε ξανά και ξανά.
Ώσπου δεν έμεινε τίποτα πια από αυτήν. Μόνο κάτι κομμάτια της στο ξύλινο πάτωμα.
Ήταν αυτό το κορίτσι. Μέχρι που δεν ήταν πια.
(20/2/13)
Ε.
Ήταν δύο λεπτά, ξέρεις. Δύο λεπτά. Και της άλλαξαν τη ζωή.
Κι όταν επέστρεψε είχε κενό στο βλέμμα. Την έβλεπα να κατεβαίνει τα σκαλοπάτια προς το μέρος μου. Ήταν αλλού.
"Συνέβει κάτι;" της ψιθύρισα. Κούνησε το κεφάλι αρνητικά. Την έβλεπα να κοκκινίζει,όμως. Να αρχίζει να βουρκώνει. "Μάλλον πρέπει να..." Δεν ήμουν καλός σ'αυτά. Ήθελα να της πω να πάει κάπου να ηρεμήσει, αλλά δεν πρόλαβα κι άρχισε να τρέχει πάλι μακριά μου.
Κι όλα γίνονταν γρήγορα. Τα βήματά της στα σκαλιά, οι φωνές των άλλων, οι σκέψεις μου για το τι μπορεί να της είχε συμβεί ξαφνικά. Και ψίθυροι.
"Τι έγινε;" τίποτα, συνεχίστε.
"Ποιός είναι; Ποιός σε πείραξε;" κανένας. μη σας νοιάζει.
Ναι, λες και δεν μπορούσαν να τη δουν κρυμμένη πίσω από τα καθίσματα να κλαίει. Λες και δεν μπορούσαν ν'ακούσουν τους λυγμούς της. Λες και δεν έβλεπαν πως προσπαθούσε να παίξει τη θαρραλέα, ενώ δεν ήταν. Λες και δεν άκουγαν την παραίτηση στη φωνή της. Λες και δεν έβλεπαν τα δάκρυα στα μάτια της, ενώ χαμογελούσε στο κοινό της.
Και η λατρεία να απλώνεται στα πρόσωπά τους ξαφνικά. Και αγκαλιές και παρηγορητικά λόγια απ'όλο το θίασο των υποκριτών. Φιλιά και γλύκες.
"Αυτά τα ματάκια δεν είναι γεννημένα να κλαίνε. Είναι φτιαγμένα για μεγάλα πράγματα." Κι εκείνη μόνο να κλαίει περισσότερο να μπορεί κι όλο το μπουλούκι να πέφτει πάνω της και να της δίνει παραπάνω αγάπη απ'ότι μπορούσε να αντέξει. Παραπάνω απ'ότι είχε συνηθίσει να δέχεται. Και να σκάει. Και να βάζει τις φωνές. "Αφήστε με! Σας ικετεύω." και να κλαίει κι άλλο. Κι εκείνοι να συνεχίζουν να τη σφίγγουν και να τη σφίγγουν. Και να προσπαθούν να χωρέσουν μέσα της και να γεμίσουν το κενό που ξεχυνόταν απ'τα μάτια της. Και να πέφτει στα πατώματα και να χτυπιέται και να φωνάζει "Είμαι καλά. Θα είμαι καλά." και να της λένε "Άσε μας να σε κάνουμε καλύτερα" και να πέφτουν όλοι μαζί πάνω της και να την πλακώνουν. Και η ώρα να μην περνά. Να είναι κολλημένοι οι δείκτες του ρολογιού, εκεί, σταθερά, στις 9.30, τότε που καταστράφηκε το κορίτσι. Κι εγώ κολλημένος στη θέση μου, να τους παρακολουθώ να την πνίγουν και εκείνη να έχει πάψει πια να αντιστέκεται. Να την αδειάζουν για να μπουν αυτοί, και να τη ρουφάνε. Να τη ρουφάνε ξανά και ξανά.
Ώσπου δεν έμεινε τίποτα πια από αυτήν. Μόνο κάτι κομμάτια της στο ξύλινο πάτωμα.
Ήταν αυτό το κορίτσι. Μέχρι που δεν ήταν πια.
(20/2/13)
Ε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου